Μήπως;...

Μήπως ο μικρούλης, φοβισμένος, πεινασμένος, χωρίς πατρίδα και ελπίδα, πρόσφυγας, είναι ο νέος Χριστός της απάνθρωπης εποχής μας γι' αυτήν την εβδομάδα;
Αυτοί οι «λεβέντες», «Εθνικιστές» με τα απύθμενα προφανώς, προσωπικά ψυχολογικά προβλήματα, πως να νιώθουν άραγε; Αν βέβαια έχουν διατηρήσει κάποιο ίχνος ανθρωπιάς μέσα τους, που μάλλον όμως, γι’ αυτούς η ανθρωπιά είναι είδος άγνωστο ύποπτο και αντεθνικό.
Ο μικρός έψαχνε για ένα κομμάτι σκουπιδιασμένο ψωμί στον κάδο των απορριμμάτων. Οι «ατρόμητοι» και ανυποχώρητοι «καθαρόαιμοι» πατριώτες    έψαχναν για να βρουν θύμα των "ιδεών" και της "αγωνιστικότητα" τους. Το βρήκαν στο πρόσωπο του εξαθλιωμένου μικρού λαθρομετανάστη. Αν τους ρωτήσει κανείς, ενδεχομένως να απαντήσουν με το γνωστό επιχείρημα των δειλών: "Οι αγώνες έχουνε και θύματα". Τέτοια κατάπτωση και κτηνωδία….

 

              Λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα του 2012

                                                                                Γιώργος Καπράνος

Η ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ 1922-1945

..Ενας νέος άνδρας, με μάτια κατακόκκινα από το κλάμα, παραπατώντας σκόνταψε απάνω στο Γιάννη. Στην προσπάθεια του να κρατηθεί, γαντζώθηκε στον ώμο του και κλαίγοντας με λυγμούς, ψιθύριζε:
-Το βράδυ κοιμηθήκαμε νοικοκυραίοι και το πρωί ξυπνήσαμε πρόσφυγες, ξεσπιτωμένοι, άστεγοι, πεινασμένοι και κατεστραμμένοι. Γίναμε ζητιάνοι, ζήτουλες για ένα κομμάτι ψωμί, για ένα κύπελλο νερό. Πιο πολύ με πονάει η περιφρόνηση των ντόπιων. Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις. αλλά μόνο που είναι λίγες και η δυστυχία μας μεγάλη, αμέτρητη.
Τι να σου κάνουν μερικοί πονετικοί και καλόκαρδοι άνθρωποι; Φτωχοί κ' αυτοί. Όμως κάποιοι απ' αυτούς, μοιράζουνε τη λιγοστή μπουκιά τους, μαζί μας Η αλήθεια να λέγε
ται. Σε τέτοιες καταστροφές αναζητάς τον άνθρωπο και δύσκολα τον βρίσκεις.
Οι περισσότεροι πρόσφυγες παρέμεναν βουβοί, χαμένοι, με τα μάτια βουρκωμένα.
Πανιασμένα πρόσωπα καισώματα που με τη στάση τους έμοιαζαν να έχουν χάσει τη δυνατότη
τα για κάθε ενέργεια. Σαν ανθρώπινες μαριονέτες που τους είχε κοπεί ο σπάγκος που τους έδινε κίνηση. Κάποιες στιγμές μόνο, κάποια χέρια υψώνονταν σε στάση ικεσίας και προσμονής.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ από το ιστορικό μυθιστόρημα του Γιώργου Καπράνου :"Η ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ 1922-1945 Από το Διωγμό στην Κατοχή"

"Ο ΤΣΙΡΛΙΛΗΣ" 3

[...]Η Τασία δεν ρωτήθηκε καθόλου. Απλά της ανακοινώσανε πως σε δέκα μέρες, αφού ετοιμαστούνε, θα γίνουνε οι γάμοι της με τον καπετάνιο, τον Γκοσμά, τον Τσιρλιλή δηλαδή, για να μην μπερδευόμαστε στην αφήγηση. Η Τασία αφού έμαθε τα καθέκαστα και τις αποφάσεις τους, έμεινε ξερή και άλαλη στην αρχή. Τον τελευταίο άνθρωπο που θα σκεφτότανε για άντρα της, θα ήτανε ο Γκοσμάς. Όταν συνήλθε, ρώτησε αχνά.

-Για ρίξιμο με έχετε ορέ αφορεσμένοι; Τι είμαι ορέ ξαποχτισμένοι, φρόκαλο; Δεν έχω γνώμη;

Δεν πρόκαμε να ρωτήσει και να πει περισσότερα και ένα φούσκος [χαστούκι] που τις έριξε ο μεγαλύτερος αδερφός της στο μάγουλο, την έκαμε να βγάλει μια κραυγή και να φύγει τρέχοντας.

-Φύγε αγγελοκρουσμένη! Να ετοιμαστείς για γάμο με το νοικοκύρη άνθρωπο, να γίνεις νοικοκυρά γυναίκα και να τα αφήκεις αυτά που ξέρεις. Εμείς μωρή, κρατάμε σέστο [τάξη], στο σπιτικό μας. Δεν ειμάστενε ρεντίκολα [ξεφτίλες] τσι πεντάρας. Βουρδούγια [ρεζιλίκια] εμείς δεν ασκώνουμε [σηκώνουμε]. Τέτοια καμώματα και βουρδούγια τα κάνουνε κάποιες ξετσίπωτες στη Χώρα, που έχουνε- λέει-πάει και στο γυμνάσιο, είναι και μορφωμένες, να σου πετύχει. Γι' αυτό και πολλές πάνε με μορόζους, [εραστές] που τσι γκαστρώνουνε και κάνουνε πατεράδες και αδέρφια ρεντίκολα τσι ρούγες [καντούνια] και δε μπορούνε να παρουσιαστούνε πουθενά. Εδώ είναι χωριό και κρατάμε ακόμα. Μπορεί ο παπάκης μας [πατέρας] να μη ζει, αλλά μας άφηκε ευκή και κατάρα να σε αποκαταστήσουμε με δόξα και τιμή. Εκατάλαβες ορή χαζολοισμένη;

Την επήγανε με το στανιό [αναγκαστικά, με το ζόρι] στον μαρκάντε [έμπορο], στη Χώρα, για να τις ψωνίσουνε τα χρειαζούμενα, χωρίς μάλιστα να της δώσουνε το λόγο για το τί ψωνίζουνε. Αυτό μας έλλειπε, είπανε, να τη βάλουμε να διαλέξει προικιά. "Κρέας σκέτο οι γυναίκες, κρέας που το τρώνε οι σκύλοι".

Τέτοιους λεβέντες είχε για αδέρφια αυτό το ορφανό θηλυκό. Αχ και να ζούσε η μάνα της.. Στο χωριό τους στη Λευκίμμη, ο κόσμος ήτανε πολύ πίσω: ο καθυστερημένος νότος που τον συναντάμε σε πολλά μέρη του κόσμου.....

[Απόσπασμα απο τη νουβέλα: "Ο Τσιρλιλής", του Γιώργου Καπράνου]

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ [Σημειώματα ποιητικής και ηθικής]

ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ

Ένας νέος ποιητής μ' επισκέφθηκε. Ήταν πολύ πτωχός, εζούσε από την φιλολογική του εργασία και με φαίνονταν σαν κάπως να λυπούνταν, βλέποντας το καλό σπίτι που κατοικούσα, τον δούλον μου που τον έφερε ένα καλό σερβιτό τσάι, τα ρούχα μου τα καμωμένα σε καλό ράπτη.
Είπε: "Τι φρικτό πράγμα να έχει κανείς να παλεύει, να βγάζει τα προς το ζην, να κυνηγάς συνδρομητάς για το περιοδικό σου, αγοραστάς για τα βιβλία σου".
Δεν θέλησα να τον αφήσω στην πλάνη του και του είπα μερικά λόγια, περίπου σαν τα εξής: Δυσάρεστη και βαριά η θέσις του, αλλά τι ακριβά που με κοστίζουν εμένα, οι μικρές μου πολυτέλειες. Για να τις αποκτήσω βγήκα από τη φυσική μου γραμμή και έγινα ένας κυβερνητικός υπάλληλος [τι γελοίο] και ξοδιάζω και χάνω τόσες πολύτιμες ώρες την ημέρα [στις οποίες πρέπει να προστεθούν και οι ώρες του καμάτου και χαυνώσεως που τες διαδέχονται]. Τι ζημιά,.. τι ζημιά, τι προδοσία. Ενώ εκείνος ο πτωχός δεν χάνει καμία ώρα. Είναι πάντα εκεί, πιστό του καθήκοντος παιδί.
Πόσες φορές μες στη δουλειά μου μ' έρχεται μια ωραία ιδέα, μια σπάνια εικόνα, σαν ετοιμοκαμωμένοι αιφνίδιοι στίχοι και αναγκάζομαι να τα παραμελώ; Διότι η υπηρεσία δεν αναβάλλεται. Έπειτα σαν γυρίζω σπίτι μου, σαν συνέλθω κομμάτι, γυρεύω να τ' ανακαλέσω, αλλά πάνε πια. Και δικαίως. Μοιάζει σαν η τέχνη να με λέγει: "Δεν είμαι δούλα σου εγώ, για να με διώχνεις σαν έρχομαι και νάρχομαι σαν θες. Είμαι η μεγαλύτερη Κερά του κόσμου. Και αν με αρνήθηκες- προδότη και ταπεινέ-, για το καλό σπίτι, για τα ελεεινά σου καλά ρούχα, για την ελεεινή καλή σου κοινωνική θέση, αρκέσου μ' αυτά λοιπόν [που μπορείς να αρκεσθείς] και με τις λίγες στιγμές που όταν έρχομαι, συμπίπτει να είσαι έτοιμος να με δεχθείς, βγαλμένος στην πόρτα να με περιμένεις, όπως έπρεπε να είσαι κάθε μέρα.
Ιούνιος 1905
Απόσπασμα από την ομιλία του Γιώργου Καπράνου στην Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών, για τον Κωνσταντίνο Καβάφη.

Μια ανάρτηση μου, πριν από 4 χρόνια. Ταπεινό μνημόσυνο στη μνήμη του Αλέξη

 

 

Τετάρτη, 10 Δεκεμβρίου 2008

ΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ

Τα θλιβερά γεγονότα αυτών των ημερών, αποτελούν τον προθάλαμο του αύριο. Τίποτα δεν θα είναι ίδιο. Όσο κ' αν προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν, όσο κ' αν επιστρατεύουν τους ραδιοτηλεοπτικούς κοινωνικούς "διαμορφωτές" τους, όλα δείχνουν πως κάτι αλλάζει.
Αυτά τα παιδόπουλα των 15 χρόνων πήρανε στα άπειρα χέρια τους αυτά που δεν αποφασίζαμε εμείς, οι υπεύθυνοι και βολεμένοι να αναλάβουμε. Η σφαίρα του ηλίθιου ράμπο δολοφόνησε ένα παιδί απάνω στην πρώιμη άνοιξη της ζωής του, αλλά παράλληλα κατάφερε καίριο πλήγμα στον πλαστό και εικονικό κόσμο που κάποιοι έχουνε φιλοτεχνήσει για μας και με τη δική μας ανοχή, βέβαια.
Ένας λαός ξεγελασμένος, από ένα σύστημα πολιτικοκοινωνικής εξουσίας ανάλγητης. Μια κοινωνία που έχει παραδοθεί στη συμμαχία της πολιτικής και ενός καλογερίστικου μεσαίωνα. Μια νεολαία χωρίς προοπτικές και μέλλον. Ένας κόσμος που περιλαμβάνει τις στρατιές των ανέργων που δεν είναι πλέον εργαζόμενοι, αλλά "απασχολήσιμοι" των 500 ευρώ που φυτοζωούν, καταδικασμένοι στην απελπισία της φτώχειας και της ανασφάλειας.
Τα γεγονότα ήταν αναμενόμενα και ως κοινωνία έχουμε την υποχρέωση να υποστούμε τους κραδασμούς τους.
Δεν πρέπει να πέσουμε στις παγίδες που στήνουν. Οι νέοι ξέρουν πως οι κουκουλοφόροι και τα άλλα σκοτεινά όργανα θα ενεργήσουν σύμφωνα με τις εντολές που έχουν. Σκοπός τους είναι η δυσφήμηση και ο ευτελισμός των κοινωνικών αγώνων.
Οι δημοκράτες και οι κοινωνικά υπεύθυνοι πολίτες δεν φορούν κουκούλες, δεν καταστρέ
φουν, δεν κάνουν πλιάτσικο. Οι πραγματικοί δημοκράτες δεν θα καπηλευθούν τον άδικο θάνατό σου
Αυτοί που κρύβουν τα πρόσωπα τους, δεν ανήκουν σε μας. Αλλά σ' αυτούς που επιδιώκουν να συνεχίσουν να χαλκεύουν δεσμά στα ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα του λαού.

Αναρτήθηκε από ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΡΑΝΟΣ

«Δεν έχω τίποτα άλλο να πω...» (Ίλιον 5/12/2012)

| Εκτύπωση |

E-mail

Του Γιώργου Καπράνου Ο δήμαρχος Ιλίου, το Δημοτικό Κέντρο Πολιτισμού και Άθλησης Δήμου Ιλίου και οι εκδόσεις Ιωλκός σάς προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου «Δεν έχω τίποτα άλλο να πω...» του Γιώργου Καπράνου στο θέατρο «Μελίνα Μερκούρη» (Αγίου Φανουρίου 99, Ίλιον, 131 22) την Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012 στις 19:30΄. Την παρουσίαση θα κάνουν οι: Ανδρέας Ζάκας (Συγγραφέας, σκηνοθέτης) Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης (Υπεύθυνος εκδόσεων Ιωλκός) και ο συγγραφέας Γιώργος Καπράνος.

Ο Νιοράντες [Απόσπασμα 6]

...Πολλοί άνθρωποι δηλώνουν σε κάθε περίπτωση, πως δεν θέλουν να θυμούνται τίποτα από τα περασμένα. Ακόμα και στα παιδιά τους βάζουν ένα περιτύλιγμα ασφαλείας και τα απομονώνουν από τις δυσάρεστες γνώσεις του παρελθόντος. Υπάρχει η τάση, για να μη πω η υστερία, που μας ωθεί να κοιτάμε μόνο μπροστά. Αυτό πράγματι είναι καλό, δεν υπάρχει αμφιβολία. Φτάνει όμως μόνο αυτό; Οι αρχαίοι Ρωμαίοι μας δίνουν την απάντηση με τη θεοποίηση του Ιανού. Ο Ιανός είχε δύο πρόσωπα. Το ένα κοιτούσε μπροστά και το άλλο πίσω. Στο μέλλον και στο παρελθόν. Καλεί τους ανθρώπους να ατενίζουν προς το μέλλον, αλλά να κοιτάνε και προς το παρελθόν, γιατί έτσι θα γίνονται σοφοί και θα εξασφαλίζουν καλή μελλοντική πορεία.
Βασικό εργαλείο, για τις ματιές μας στο παρελθόν, είναι η μνήμη. Πόσο αξιόπιστη όμως μπορεί να είναι όταν περάσουν τα χρόνια; Κρατάει κάποια γεγονότα και αφήνει να χαθούν κάποια άλλα. Αποσπασματικές καταγραφές κάνει και φωτίζει μεμονωμένα γεγονότα και πρόσωπα. Μοιάζει με ένα περιστρεφόμενο προβολέα, που τη μια στιγμή, φωτίζει ένα φράκτη, έναν άνθρωπο, μια καμπάνα, ένα κλάμα παιδιού και όλα τα άλλα, τα αφήνει στο σκοτάδι. Αυτά καλόπιστα τα συμπληρώνεις με τη φαντασία και τις εικασίες. Όπως όμως κ' αν έχει το πράγμα, οι αναμνήσεις πρέπει να γίνονται κοινό κτήμα. Είναι μέρος της εμπειρίας, που σχηματίζει ο καθένας από μας στη ζωή και περιουσιακό στοιχείο της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, μιας κληρονομιάς, που ανήκει σε όλους μας...
ΑΠΟ ΤΗ ΝΟΥΒΕΛΑ "Ο ΝΙΟΡΑΝΤΕΣ", του Γιώργου Καπράνου.

ΟΤΑΝ ΒΡΕΧΕΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΣ ΨΗΛΑ

....Ο Ισίδωρος ζήτησε να προσθέσει και τη δική του άποψη.
-Μια και άκουσα, για σαλταρισμένους οικολόγους, νόμισα πως άκουσα το όνομά μου.
Γελάσανε όλοι κ' αυτός συνέχισε.

-Μέχρι στιγμής, οι πολιτικές ηγεσίες, δεν έχουνε υποστεί καμιά συνέπεια και δεν τους έχει καταλογισθεί κανένα κόστος για την παθητική στάση τους απέναντι στον όλεθρο που φτάνει.

Σε λίγα χρόνια θα βρεθούνε μπροστά στα αδιέξοδα, που δεν θα αντιμετωπίζονται με ρητορικά σχήματα, όψιμο ενδιαφέρον και λεκτικά πυροτεχνήματα. Θέλω στο σημείο αυτό να απομακρυνθώ από γενικότητες και να αναφέρω κάποια συγκεκριμένα στοιχεία για την κατάσταση που επικρατεί στον πλανήτη. Δεν είναι αυθαίρετα στοιχεία, αλλά επίσημα, του ΟΗΕ. Κάποιος είπε πριν, πως για το μόνο πράγμα που είναι χρήσιμος αυτός ο παγκόσμιος οργανισμός, είναι οι στατιστικές του αναλύσεις και οι έρευνες των προβλημάτων. Δύναμη και αρμοδιότητες για την επίλυση τους δεν έχει. Μελαγχολικά ανίσχυρος παρακολουθεί και στηρίζει κατ' ανάγκη τις βουλές των ισχυρών. Ας χρησιμοποιήσουμε λοιπόν τα στοιχεία του. Πρώτο πρόβλημα, είναι το δημογραφικό Η Γη σήμερα, έχει έξη δισεκατομμύρια¨"επιβάτες". Σε λιγότερο από πενήντα χρόνια, το 2054, ο πληθυσμός αυτός θα ξεπεράσει τα εννέα δισεκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις. Το μεγαλύτερο ποσοστό αυτής της πληθυσμιακής έκρηξης, θα σημειωθεί, στις χώρες εκείνες που υπάρχει το μεγαλύτερο πρόβλημα υπερπληθυσμού και φτώχειας. Στις ανεπτυγμένες χώρες η αύξηση θα είναι ομαλή και σε ορισμένες απ' αυτές, θα έχουμε και αρνητικά μεγέθη. Στη χώρα μας π.χ., θα είμαστε ένα εκατομμύριο κάτοικοι, λιγότεροι. Αυτό είναι το δικό μας τεράστιο θέμα, που αφορά άλλη συζήτηση. Επανέρχομαι λοιπόν στο δημογραφικό του πρόβλημα του πλανήτη. Κάθε πληθυσμιακή έκρηξη έχει και ένα τραγικό αποτέλεσμα. Πολλαπλασιάζει τη φτώχεια και τις ανισότητες. Σήμερα, σύμφωνα με την επίσημη έρευνα, 427 κάτοικοι του του "θαυμάσιου" κόσμου μας, έχουνε ετήσιο εισόδημα τόσο, όσο εισόδημα έχουνε δυόμισι δισεκατομμύρια άνθρωποι, παιδιά δηλαδή, ενός κατώτερου θεού.......
Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Γιώργου Καπράνου: ΟΤΑΝ ΒΡΕΧΕΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΣ ΨΗΛΑ

"ΦΛΟΓΙΣΜΕΝΟΙ ΔΡΟΜΟΙ" [Απόσπασμα]

...Κοιμήθηκε μετά από ώρες και τον ξύπνησε, περασμένες δέκα το πρωί, η αγριοφωνάρα του Γιώργου.
-Ξύπνα "εκλαμπρότατε" Κόσμος πάει κ΄έρχεται αναζητώντας σε και εσύ, έχεις πάρει τα μονοπάτια των ονείρων και επιστροφή δεν έχεις. Μη νομίζεις πως επειδή είσαι στο σπίτι σου και στην προστασία των δικών σου, εγώ θα παραμερίσω. Έχω ταχθεί από την ηγεσία της προσωρινής και αυριανής κανονικής κυβέρνησης και ίσως από τη "Θεία Πρόνοια", που θα έλεγε ο πατέρας μου, να σε φροντίζω, να σε προσέχω και να σε ξυπνάω όταν παρακοιμάσαι. Ο πολύς ύπνος, λοιπόν, κάνει κακό και οι υποχρεώσεις τρέχουνε. Η πατρίδα θα έλεγα, σε περιμένει. Αδημονεί να ασχοληθείς με τα προβλήματά της. Σήκω λοιπόν, πριν σε περιλούσω με έναν κουβά νερό. Άσε που ο πολύς ύπνος, σου αποκοιμίζει και τις ορμές σου. Άνδρας νέος, ψηλός και όμορφος, που πρέπει να μοιράζει τις ώρες του, στις αγκαλιές των γυναικών και στην υπηρεσία της δημοκρατίας, δεν πρέπει να βυθίζεται στην αγκαλιά του Μορφέα. Το κρεβάτι φίλε μου, είναι και για άλλες πιο ευχαριστές και "ξυπνητές" ασχολίες.
-Μπορείς να μου πεις, τί στο διάβολο αμαρτίες πληρώνω με σένα; Χαράματα μωρέ με πήρε ο ύπνος. 'Εβγα έξω και κλείσε την πόρτα.
-Αν "ξεράθηκες" αργά, δεν φταίει η δικαιωμένη επανάσταση της "τριανδρίας" και οι ανάγκες της. Η Θεσσαλονίκη μόλις σου έστειλε μήνυμα, που έχει το χαρακτηρισμό, "επειγον". Σήκω λοιπόν και διάβασέ το. Όσο για τις αμαρτίες που είπες πως πληρώνεις, αυτές δεν υπάρχουνε. Τις έχω σαρώσει όλες εγώ. Ακόμα και για τις γυναίκες που ζευγαρώνεις περιστασιακά, εγώ φορτώνομαι τις αμαρτίες της σάρκας σου. Έγώ στις γνωρίζω, εγώ είμαι ο αμαρτωλός. Εσύ είσαι ο παρασυρμένος από το Γιώργο, τον "όφι" της αμαρτίας, εμένα τον αφορεσμένο, εκ πατρικών χειλέων.
-Σκάσε. Κατάφερες να με ξυπνήσεις....
Απόσπασμα από το ιστορικό μυθιστόρημα του Γιώργου Καπράνου: ΦΛΟΓΙΣΜΕΝΟΙ ΔΡΟΜΟΙ 1897-1922

                                            ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ

Δημοκρατία χωρίς ορθό κριτικό λόγο δεν μπορεί να υπάρξει. Όπως επίσης η Δημοκρατία δεν είναι δυνατόν να συνυπάρχει με τη θρησκοληψία, τον απατεωνίστικο εθνικισμό, τον λαϊκισμό και τον κυνισμό. Κάθε γενιά είναι χρεωμένη απέναντι στις απελθούσες, αλλά και στις μελλοντικές γενιές.
Το χρέος συνίσταται στο ότι είναι υποχρεωμένη να μην επαναλάβει τα εγκλήματα και τα σφάλματα του παρελθόντος, μέσα σε πνεύμα μισαλλοδοξίας, μοιρολατρίας, εκδίκησης και μικρότητας, καθώς επίσης είναι επιφορτισμένη να μεταδώσει την ουσία αυτού του μηνύματος στις επόμενες γενιές. Αυτό είναι το περιεχόμενο του Ορθού Λόγου.
Απόσπασμα από το Πολιτικό Δοκίμιο του Γιώργου Καπράνου: Η ΧΑΜΕΝΗ ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ 

ΟΤΑΝ ΒΡΕΧΕΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΣ ΨΗΛΑ

....Ο Ισίδωρος ζήτησε να προσθέσει και τη δική του άποψη.
-Μια και άκουσα, για σαλταρισμένους οικολόγους, νόμισα πως άκουσα το όνομά μου.
Γελάσανε όλοι κ' αυτός συνέχισε.

-Μέχρι στιγμής, οι πολιτικές ηγεσίες, δεν έχουνε υποστεί καμιά συνέπεια και δεν τους έχει καταλογισθεί κανένα κόστος για την παθητική στάση τους απέναντι στον όλεθρο που φτάνει.

Σε λίγα χρόνια θα βρεθούνε μπροστά στα αδιέξοδα, που δεν θα αντιμετωπίζονται με ρητορικά σχήματα, όψιμο ενδιαφέρον και λεκτικά πυροτεχνήματα. Θέλω στο σημείο αυτό να απομακρυνθώ από γενικότητες και να αναφέρω κάποια συγκεκριμένα στοιχεία για την κατάσταση που επικρατεί στον πλανήτη. Δεν είναι αυθαίρετα στοιχεία, αλλά επίσημα, του ΟΗΕ. Κάποιος είπε πριν, πως για το μόνο πράγμα που είναι χρήσιμος αυτός ο παγκόσμιος οργανισμός, είναι οι στατιστικές του αναλύσεις και οι έρευνες των προβλημάτων. Δύναμη και αρμοδιότητες για την επίλυση τους δεν έχει. Μελαγχολικά ανίσχυρος παρακολουθεί και στηρίζει κατ' ανάγκη τις βουλές των ισχυρών. Ας χρησιμοποιήσουμε λοιπόν τα στοιχεία του. Πρώτο πρόβλημα, είναι το δημογραφικό Η Γη σήμερα, έχει έξη δισεκατομμύρια¨"επιβάτες". Σε λιγότερο από πενήντα χρόνια, το 2054, ο πληθυσμός αυτός θα ξεπεράσει τα εννέα δισεκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις. Το μεγαλύτερο ποσοστό αυτής της πληθυσμιακής έκρηξης, θα σημειωθεί, στις χώρες εκείνες που υπάρχει το μεγαλύτερο πρόβλημα υπερπληθυσμού και φτώχειας. Στις ανεπτυγμένες χώρες η αύξηση θα είναι ομαλή και σε ορισμένες απ' αυτές, θα έχουμε και αρνητικά μεγέθη. Στη χώρα μας π.χ., θα είμαστε ένα εκατομμύριο κάτοικοι, λιγότεροι. Αυτό είναι το δικό μας τεράστιο θέμα, που αφορά άλλη συζήτηση. Επανέρχομαι λοιπόν στο δημογραφικό πρόβλημα του πλανήτη. Κάθε πληθυσμιακή έκρηξη έχει και ένα τραγικό αποτέλεσμα. Πολλαπλασιάζει τη φτώχεια και τις ανισότητες. Σήμερα, σύμφωνα με την επίσημη έρευνα, 427 κάτοικοι του του "θαυμάσιου" κόσμου μας, έχουνε ετήσιο εισόδημα τόσο, όσο εισόδημα έχουνε δυόμισι δισεκατομμύρια άνθρωποι, παιδιά δηλαδή, ενός κατώτερου θεού.......
Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Γιώργου Καπράνου: ΟΤΑΝ ΒΡΕΧΕΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΣ ΨΗΛΑ

Παλαιότερα η διάκριση ανάμεσα στους κληρικούς και στους λαϊκούς, ήτανε το ίδιο σημαντική, όσο και ανάμεσα στους ευγενείς και στους μη-ευγενείς. Οι πρώτοι είχανε απόλυτη και πλήρη εξουσία πάνω στους δεύτερους. Η θρησκεία, αποτελούσε ένα από τα κύρια θεμέλια της εκάστοτε μοναρχίας και των ευγενών. Για να ανταποκριθεί στο ρόλο της, διατυμπάνιζε πως, η ανισότητα μεταξύ των ανθρώπων επί της γης, αποτελούσε θέληση και απόφαση της Θείας Πρόνοιας. Παράλληλα ασκώντας την παρηγορητική αποστολή της, υποστήριζε πως αυτή η ανισότητα είναι δευτερεύουσα, συγκριτικά με τη σχέση ισότητας όλων των ανθρώπων, ενώπιον του Θεού. Ο οποίος με τη μεγαλοσύνη του θα εξαλείψει τις αδικίες... στη μέλλουσα ζωή. Στον άλλο κόσμο της αιωνιότητας που είναι και η αληθινή ζωή, δεδομένου ότι η γήινη ύπαρξη δεν είναι παρά μια εξορία...{Κάποιοι βέβαια τυχεροί και ευνοούμενοι περνάνε υπέροχα ακόμα και στη.. γήινη εξορία τους].
Αργότερα τα πράγματα άλλαξαν. Την εξουσία των ευγενών τη διαδέχτηκε η πλουτοδημοκρατία που ισχύει μέχρι και σήμερα, με τις αναγκαίες παραλλαγές της.Η Οικονομική ολιγαρχία δεν ασκεί η ίδια την πολιτική εξουσία. Διευθύνει άμεσα την παραγωγή, αλλά έμμεσα τις κυβερνήσεις, μέσω μιας "ενδιάμεσης¨τάξης που έχει σχηματισθεί με διαφορετικούς τρόπους.Αν σ' αυτό το παζλ των εξουσιών προσθέσουμε και το νεώτερο εργαλείο εξουσίας των ισχυρών σε παγκόσμιο επίπεδο, την Παγκοσμιοποίηση, τότε μόνο θλιβερές σκέψεις μπορούμε να κάνουμε για το μέλλον....

Απόσπασμα από το πολιτικό δοκίμιο του Γιώργου Καπράνου:"Η Χαμένη τιμή της πολιτικής"

Η ΑΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΝΕΎΡΩΣΗ. Μέρος -३-

Στη χώρα μας η εκχώρηση μεγάλου μέρους της οικονομικής εξουσίας, χωρίς έλεγχο και κανόνες, στα οργανωμένα μεγάλα και μικρά οικονομικά και συντεχνιακά συμφέροντα, είναι
τρομακτικά εντυπωσιακή, γιατί στον τόπο μας, οι εξαρτήσεις, οι διαπλοκές και οι αδιαφανείς διαδικασίες αποτελούσαν ανέκαθεν καθεστώς αδιατάρακτο. Στο παρόν θα αναφερθούν κάποιοι από τους λόγους που οδήγησαν στη σημερινή κατάντια:
-Η πολιτική, πραγματικότητα και το κλίμα που επικράτησε στα πολιτικά ήθη, σε όλη τη διάρκεια της νεότερης πολιτικής ιστορίας μας, στηρίχθηκε στις πελατειακές σχέσεις. Σκόπιμο είναι να αναφερθεί, πως για τη διαμόρφωση και τη διατήρηση αυτής της νοσηρής κατάστασης, ευθύνεται και ο ίδιος ο λαός, που συνήθως είναι έτοιμος να καταγγείλει τους άλλους, παρακάμπτοντας τις δικές του ευθύνες. Ψηφίζει και στέλνει στη Βουλή πρόσωπα, σε πολλές περιπτώσεις, παντελώς ακατάλληλα γ' αυτή την κορυφαία αποστολή. [Η τηλεόραση, οι τηλεοπτικές σειρές, τα χαμηλού επιπέδου επικοινωνιακά τερτίπια, το ποδόσφαιρο και η έρπουσα ηλιθιότητα που παρουσιάζεται ως κοινωνική αξία, προβάλουν.. και επιβάλουν με τον τρόπο τους, αρκετούς "σωτήρες" του έθνους]. Είναι τουλάχιστον παράλογο να μην αναγνωρίζουν οι πολίτες τις δικές τους ευθύνες για την πολιτική κατάπτωση. Οι βουλευτές επιλέγονται και εκλέγονται απ τους πολίτες. Δεν τους φέρνει από το διάστημα κάποιο διαστημόπλοιο, ως εισβολείς. Ο καθρέφτης του λαού, σε σημαντικό βαθμό, είναι αυτοί που ο λαός επιλέγει για να τον εκπροσωπούν. Βέβαια, υπάρχει ένα πλήθος ελαφρυντικών για τον απλό πολίτη. Το περιβάλλον, η διάχυτη ατμόσφαιρα διαφθοράς και ο αποπροσανατολισμός που δέχεται, τον εκτρέπουν από την ορθή κρίση και του διαφθείρουν τη συνείδηση. Επίσης:
-Το φορολογικό μας σύστημα είναι εν δυνάμει και διαχρονικά άδικο. Ουσιαστικά λειτουργεί κατά παράβαση της συνταγματικής επιταγής, η οποία ορίζει, πως ο πολίτης πρέπει να συμβάλλει στα κοινά βάρη, ανάλογα με τις οικονομικές του δυνατότητες. Δηλαδή με την άμεση φορολογία. Η έμμεση φορολογία, που στην πράξη καλύπτει την ανικανότητα του φορολογικού συστήματος να εφαρμόσει τη φορολογική δικαιοσύνη, ουσιαστικά βαραίνει υπέρμετρα τον αδύναμο και αντίστοιχα παρέχει τη δυνατότητα στους οικονομικά ισχυρούς, να αποφεύγουν την εκπλήρωση των υποχρεώσεων τους. Αυτό και μόνο το γεγονός αποτελεί νάρκη στα θεμέλια μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Η σημερινή πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάρρευση της χώρας πρέπει να μας αφυπνίσει. Μόνο με γενναίες αποφάσεις και καθαρές πολιτικές θέσεις θα βρούμε και πάλι μια αφετηρία ανόδου.
ΑΠΌΣΠΑΣΜΑ: Από άρθρο του Γιώργου Καπράνου

Η ΑΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΝΕΥΡΩΣΗ -२-

Οι εμφανείς, αλλά κυρίως οι αφανείς σκηνοθέτες του ελληνικού δράματος, κατόρθωσαν να διαρρήξουν τον κοινωνικό ιστό και την κοινωνική συνοχή, με όπλα την καταναλωτική αντίληψη, την εικονική πραγματικότητα και την τηλεοπτική "δημοκρατία". Εισέβαλε σε κάθε σπίτι η "αλήθεια" της τηλεόρασης και των σκοπιμοτήτων που αυτή υπηρετεί. Μετά από αυτά, ο δρόμος της υποβάθμισης και του ευτελισμού, άνοιξε. Δυστυχώς σ' αυτή τη λαίλαπα που έφτασε με τη μορφή της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας, ο πνευματικός κόσμος δεν αντέδρασε σθεναρά και αποδέχτηκε παθητικά το καρκίνωμα του παγκοσμιοποιημένου "πολιτισμού" που μας επιβλήθηκε ως συνέπεια του κόσμου των αγορών
Αυτός ο ισοπεδωτικός "πολιτισμός" ήρθε και βρήκε πρόσφορο έδαφος στον τόπο μας, σχεδόν χωρίς αντίσταση. Πιστεύω πως κανείς σκεπτόμενος άνθρωπος σ' αυτόν τον τόπο δεν υποστηρίζει και δεν αποδέχεται την πολιτιστική απομόνωση. Είμαστε σθεναρά αντίθετοι στην αλλοτρίωση και στην ισοπέδωση. Αποτελεί αξίωμα του πολιτισμού, πως κάθε λαός πρέπει να διατηρήσει τα δικά του πολιτιστικά και πνευματικά χαρακτηριστικά και αυτοί οι θησαυροί να γίνονται δώρο και κτήμα για κάθε άνθρωπο, όπου γης.
Η περιορισμένη δυνατότητα ενός άρθρου δεν επιτρέπει την εμπεριστατωμένη ανάλυση του κορυφαίου αυτού προβλήματος. Μπορούμε όμως να επισημάνουμε μερικούς από τους λόγους που οδήγησαν στον πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό ευτελισμό.
Στο διεθνές επίπεδο η ανατροπή της παγκόσμιας ισορροπίας που είχε εγκαθιδρύσει ο τρόμος του δίπολου των μεγάλων δυνάμεων, όπως αυτή διαμορφώθηκε στο τέλος του Β' παγκόσμιου πολέμου, δημιούργησε νέες συνθήκες κυριαρχίας στον πλανήτη. Τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα ανεξέλεγκτα κυριάρχησαν σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτά καθορίζουν πλέον τις τύχες του κόσμου. Οι ιδεολογίες θεωρούνται ως μουσειακό είδος στον κόσμο του αχαλίνωτου κέρδους και του αστερισμού των αδίστακτων αγορών. Κατά συνέπεια, στον απάνθρωπο κόσμο μας, ο ρόλος της πολιτικής υποβαθμίστηκε Οι πολιτικοί που εκλέγονται από τους λαούς, αντί να ασκούν εξουσία, σύμφωνα με τις ευθύνες τους, υποχρεώνονται εκ των πραγμάτων, να την απεμπολούν και την να παραχωρούν πειθήνια στα οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα. Ένα δίκτυο συγκοινωνούντων δοχείων πολιτικής και οικονομικής εξάρτησης διαφεντεύει τον κόσμο, σε διεθνές επίπεδο και αντίστοιχα παρακλάδια συμφερόντων, λειτουργούν μέσω των διαπλοκών σε κάθε σημείο του πλανήτη.
Απόσπασμα από άρθρο: του Γιώργου Καπράνου.

Η ΑΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΝΕΥΡΩΣΗ [Μέρος 1ο]

Η μεγάλη οικονομική κρίση, που υποκριτικά και στρουθοκαμηλικά, υποκρινόμαστε μέχρι πριν λίγο καιρό, πως αγνοούσαμε την απειλητική ύπαρξη της, αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου, που έχει το όνομα: "Απώλεια της εθνικής κυριαρχίας" και που αυτή είναι μόνο η κορυφή, που περιλαμβάνει: Δίκαιες λαϊκές κινητοποιήσεις, προβοκάτορες, κουκουλοφόρους, ψυχοπαθείς δολοφόνους, σαν αυτούς που σκότωσαν, τους τρεις νέους αθώους ανθρώπους, στο χώρο της δουλειάς τους και άφθονη φλυαρία που είναι κ' αυτή ένα επικίνδυνο είδος ραδιοτηλεοπτικής τρομοκρατίας Οι δρόμοι και οι πλατείες έπαψαν να είναι ειρηνικά σημεία μιας ευνομούμενης χώρας, αλλά έχουν μεταβληθεί σε χώρους ταραχών,που ελλοχεύουν κίνδυνοι για τραυματισμούς ακόμη και θανάτου αθώων ανθρώπων. Κ' όμως αυτή είναι μόνο η ορατή κορυφή του εθνικού μας παγόβουνου. Αλίμονο όμως, υπάρχει και το κυρίως σώμα του. Τεράστιο και επιβλητικό με τον όγκο των προβλημάτων που το συνθέτουν. Έχει σχηματισθεί από την πολιτική, πνευματική και πολιτιστική κατάπτωση του τόπου, από το παρελθόν, μέχρι σήμερα. Αυτός ο εφιαλτικός όγκος είναι και ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το μέλλον του άξιου για καλύτερη τύχη, λαού μας. Αυτή είναι μια πραγματικότητα, που για αρκετά χρόνια, εθελοτυφλούντες πεισματικά υποδυόμαστε πως αγνοούμε. Ίσως ο εθνικός μας "Τιτανικός", κατορθώσει να αποφύγει την καταστροφή, αν η ορχήστρα του αποπροσανατολισμού, σταματήσει να παίζει στο σαλόνι του κ' εμείς όλοι, πάψουμε να στροβιλιζόμαστε στους... απατηλούς ρυθμούς της. Αποτελεί πλέον ανάγκη επιβίωσης η αναγνώριση, η ειλικρίνεια και η χαρτογράφηση των προβλημάτων που έφεραν τον τόπο στο αστερισμό του εφιάλτη της πτώχευσης και της καταστροφής. Μόνο τότε θα γεννηθεί ελπίδα και η αναγκαία δυναμική για τη σωτηρία.
Ειδικότερα η η πνευματική και πολιτιστική κατάπτωση, μπορούν να θεωρηθούν ως οι βραδυφλεγείς βόμβες που διευκόλυναν, σε βάθος χρόνου και σε σημαντικό βαθμό, την οικονομική καταστροφή που ζούμε σήμερα και που ατυχώς θα στραγγαλίζει τον τόπο μας για πολλά χρόνια.
Απόσπασμα από άρθρο: του Γιώργου Καπράνου.

"Ο ΝΙΟΡΑΝΤΕΣ"

Αν μπορούσε να γίνει μια ακριβής καταμέτρηση, οι νιοράντηδες θα αποτελούσανε σημαντικό ποσοστό του γενικού πληθυσμού των νησιών του Ιονίου. Νιοράντες σημαίνει: φιγουραντζής, εγωπαθής, επιδειξιμανής λογάς, φαφλατάς, τερατολόγος. Όλα αυτά και άλλα πολλά μαζί. Η ινιοραντία είναι ταυτότητα συμπεριφοράς πολλών Επτανησίων. Στην Κέρκυρα ανθούσε και ανθεί αυτό το είδος, που αν το εξετάσει κανείς προσεκτικά, έχει να κάνει με τη συναισθηματική αστάθεια, την ανάγκη αναγνώρισης και παραδοχής απο το κοινωνικό περιβάλλον κάποιων ευαίσθητων ανθρώπων. Και επειδή ο χαρακτήρας των κατοίκων διαμορφώθηκε χρόνια και χρόνια, σε κλίμα εξωστρέφειας ιταλικής, αυτό το είδος επικοινωνίας με τις πομπώδεις εκφράσεις, τις χειρονομίες και τις μελοδραματικές εκρήξεις, έγινε μοναδικό χαρακτηριστικό για τον πλούτο και τον ρομαντισμό που έχει ως κύρια πηγή της ύπαρξης του.

Επιδειξιμανείς,, λογάδες, φαντασμένοι και εξωστρεφείς υπάρχουνε παντού, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Πουθενά όμως δεν θα συναντήσετε τόσο χαριτωμένους, ευρηματικούς και πραγματικούς καλλιτέχνες της υπερβολής στο λόγο και στη φαντασία, όσο εκεί, στα μέρη όπου τα νερά του Ιονίου χαιδεύουν τρυφερά τις ακτές των νησιών και νανουρίζουν τα μεγάλα παιδιά, τους ινιοράντηδες....

[Από το βιβλίο: Ο Νιοράντες και άλλες κορφιάτικες κωμικο-τραγικές ιστορίες: του Γιώργου Καπράνου. Εκδόσεις: "Απόστροφος"}

"ΜΑΚΙΑΒΈΛΙ".. Γεννήθηκε το 1469....

...ζει μέχρι σήμερα και ίσως.., για πάντα.

"Η τύχη μου το έφερε και μη ξέροντας να μιλώ, ούτε για του μαλλιού, ούτε για του μεταξιού τις δουλειές, ούτε για τα κέρδητα, ούτε για τις χασούρες, μου ταιριάζει να μιλώ για το κράτος". [Νικολό Μακιαβέλι 9-4-1513].

Στη σκέψη του Μακιαβέλι υπάρχουν δύο στοιχεία εκ διαμέτρου αντίθετα, που οδηγούν όμως στη διάκριση της πολιτικής από την ηθική.

Το πρώτο στοιχείο: Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι κακός, άρπαγας και φιλόδοξος.

Εφ' όσον λοιπόν η πολιτική είναι η τέχνη της διακυβέρνησης των ανθρώπων, όπως αυτοί είναι και όχι, όπως θα έπρεπε να είναι, τότε αν ταυτίσουμε την πολιτική με την ηθική, θα έχουμε αποτυχία στους στόχους και τους σκοπούς της πολιτική.

Σημείωση: Αυτόν τον χυδαίο κυνισμό, κάποιοι τον μεταφέρουν εκατοντάδες χρόνια και  τον εφαρμόζουν, δυστυχώς με επιτυχία.

Η ΤΡΊΤΗ ΗΛΙΚΊΑ ΚΑΙ Η ΆΠΑΤΗ

Πριν από λίγες μέρες γιορτάσαμε την ημέρα που έχει αφιερωθεί στην τρίτη ηλικία. Τιμάμε[;] τους ανθρώπους που μόχθησαν, πόνεσαν, μάτωσαν, μεγάλωσαν παιδιά και κράτησαν τον τόπο όρθιο σε καιρούς δύσκολους. Είναι αυτοί που παρά τα παχιά λόγια και τις λεκτικές κορώνες, ελάχιστα, ή καθόλου τιμάμε. Κορυφαία στο χορό της υποκρισίας η Πολιτεία που δεν κόπτεται καθόλου γι' αυτούς που είναι πλέον αδύναμοι να διεκδικήσουν και να απαιτήσουν τα δικαιώματά τους.. Είναι αυτοί που δεν συγκαταλέγονται πλέον στη εκλογική πελατεία, οπότε για την εξουσία αποτελούν μια κοινωνική ομάδα που κακώς υπάρχει. Οι διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων μετρούν και ανακοινώνουν τακτικά την αναλογία των εργαζομένων και των συνταξιούχων που καλύπτουν και που το ισοζύγιο είναι αρνητικό για τον "μπεζαχτά" τους. Είναι σαν να λένε στους συνταξιούχους: "Αδειάστε μας τη γωνιά. Αρκετά ζήσατε". Τέτοιος κυνισμός, τέτοια απουσία ανθρωπιάς και ευαισθησίας.

Για τη σημερινή ημέρα έχω ένα αφιέρωμα στο μνημείο του αίσχους που φιλοτεχνούν καθημερινά οι υπεύθυνοι των ταμείων με ευθύνη του κράτους.. Πριν λίγα χρόνια πέρασαν έναν αντισυνταγματικό και απάνθρωπο νόμο, με τον οποίο δολοφονούν εν ψυχρώ τους πιο αδύναμους συνταξιούχους. Αυτούς που έχουν λόγω ασθενείας ολική ανικανότητα. Ενώ λοιπόν οι εργαζόμενοι έχουν σ' αυτήν την περίπτωση δικαίωμα επιδόματος ολικής ανικανότητας για να αντιμετωπίσουν τις τραγικές δυσκολίες της επιβίωσης, οι συνταξιούχοι με ολική ανικανότητα με τρόπο αντισυνταγματικό και απάνθρωπο αποκλείονται από την χορήγηση του επιδόματος ανικανότητας. Καταδικάζονται στην ανέχεια, στην περιφρόνηση και στην ταπείνωση μέχρι να τους βγει η ψυχή. Αυτό το αίσχος, αυτή η ντροπή συμβαίνει σ' αυτόν τον τόπο που τα κομματόσκυλα γίνονται βουλευτές και πρόεδροι ασφαλιστικών οργανισμών.

Κατά τα άλλα, πολλά λόγια και φιοριτούρες. Να ποιοι εκκολάπτουν το αυγό του φιδιού. "Θαυμάστε τους".

"Οι μαγικές εικόνες...έσβησαν"

Η τεράστια φούσκα της εικονικής, οικονομικής, κοινωνικής και κυρίως, πολιτικής μας πραγματικότητας, έσκασε με πάταγο. Άλλη μια εθνική απογοήτευση. Η Ελλάδα και πάλι στο γνωστό, αλλά ξεχασμένο ρόλο, του "ζήτουλα," του φτωχού και του άσωτου εταίρου της Ευρώπης, που ζητάει με όση αξιοπρέπεια μπορεί να επιστρατεύσει, την πολιτική στήριξη των άλλων εταίρων. Διεκδικεί την εταιρική υποστήριξη για να μη γίνει βορά των κερδοσκόπων, των τοκογλύφων, που είναι οι ίδιες, οι ευρωπαϊκές τράπεζες. Εκείνη η ευρωπαϊκή ιδέα και το πνεύμα αλληλεγγύης τι έγιναν; Μα δεν υπήρξαν ποτέ. Μια μαγική εικόνα ήταν κ' αυτές. Αυτή η κρίση μπορεί να γίνει αιτία για αυτογνωσία; Ο λαός αυτές τις μέρες έχει αποδειχθεί ώριμος και απαιτεί από το σύνολο του πολιτικού κόσμου, υπευθυνότητα και δίκαια μέτρα. Οι Πελατειακές σχέσεις, η διαφθορά της δημόσιας και πολιτικής ζωής, οδήγησαν στην απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας. Υπάλληλοι των τοκογλύφων-δανειστών μας, η περίφημη τρόικα" έχει τον πρώτο λόγο και επιβάλει τους όρους της σχετικά με τα μέτρα που κάνουν τους Έλληνες φτωχότερους χωρίς να θίγονται οι ισχυροί. Για να βγούμε απ' το αδιέξοδο και κυρίως για να αποκατασταθεί ένα στοιχειώδες αίσθημα δικαίου, πρέπει οι πολλά έχοντες και πλούτο ασύλληπτο

ΒΡΑΒΕΙΟ ΝΟΜΠΕΛ ΕΙΡΗΝΗΣ

Για να γελάσει ο κάθε πικραμένος..

Το φετινό Βραβείο Νομπέλ Ειρήνης απονεμήθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το σκεπτικό της απόφασης αναφέρει, πως: Η Ευρώπη από Ήπειρος των πολέμων, έγινε πλέον η Ήπειρος της Ειρήνης λόγω της θέσπισης της Ε.Ε. [Εδώ μπορούμε να γελάσουμε από καρδιάς!!!].
Τα βραβεία που θέσπισε ο βιομήχανος, έμπορος όπλων και εφευρέτης της δυναμίτιδας, Αλφρέδος Νομπέλ, αποτελούν τουλάχιστον για τα βραβεία Λογοτεχνίας και Ειρήνης, μνημεία μιας

απροκάλυπτης πολιτική σκοπιμότητας. Υπάρχουν ακόμη και τα βραβεία της Χημείας, της Φυσικής και της Ιατρικής, όπου οι σκοπιμότητες εμφανίζονται μειωμένες. Όμως η λογοτεχνία και η Ειρήνη αποτελούν τις κωμικοτραγικές ατραξιόν αυτών των πολυδιαφημισμένων βραβείων. Από το 1900 που απονέμονται μέχρι σήμερα, έχουν βραβευθεί μέτριοι, έως και ατάλαντοι λογοτέχνες που είχαν όμως τη σφραγίδα δωρεάς του συντηρητικού συστήματος και κάποιοι άλλοι ακόμη λογοτέχνες, μικρής ή μεγάλης λογοτεχνικής αξίας, που ήταν κυνηγημένοι από τη σκληρή και απάνθρωπη λογοκρισία της τότε Σοβιετικής Ένωσης. Χαρακτηριστικά αναφέρω πως ο μεγάλος και διαχρονικός Έλληνας λογοτέχνης Νίκος Καζαντζάκης και ο μεγάλος μας ποιητής Άγγελος Σικελιανός απερρίφθησαν με απόφαση της αρμόδιας επιτροπής της Σουηδικής Ακαδημίας απ' το βραβείο. Ειδικά δε για τον Καζαντζάκη, είχε αποσταλεί από την Αθήνα, στη Σουηδία, ως απεσταλμένος της Ελληνικής κυβέρνησης και των ανακτόρων, ο Σπύρος Μελάς, συντηρητικός δημοσιογράφος και συγγραφέας, προκειμένου να διαβάλλει και να κατηγορήσει τον Καζαντζάκη, ως αναρχικό και άθεο.

Ένα πολυσέλιδο βιβλίο μπορεί κανείς να γράψει ερευνώντας την ιστορία αυτών των βραβείων σκοπιμότητας, αλλά αυτή η σημερινή βράβευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης με το βραβείο Νομπέλ Ειρήνης αποδεικνύει τον κυνισμό και την περιφρόνηση προς τους λαούς της Ευρώπης. Τους λαούς που πίστεψαν στην Ευρώπη των λαών και της δημοκρατίας και έχουν γίνει υπήκοοι, υποτελείς των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, των Επιτρόπων και των υπαλλήλων του συστήματος. Η Ευρωβουλή και οι ευρωβουλευτές, είναι απλά διακοσμητικά στοιχεία που απλώς ψηφίζουν, για να ψηφίζουν, χωρίς η ψήφος τους να έχει αποφασιστικές και εκτελεστικές αρμοδιότητες. Η φτώχεια, η ανεργία και η έλλειψη ανθρωπιάς συνθέτουν την βραβευμένη...Ευρωπαϊκή Ένωση. ΈΎΓΕ !!!